پس از اتمام دوران حضور خولیو سزار در اینتر میلان و انتقالش به باشگاه ته جدولی‌ QPR, برزیلی ها باید قبل از این جام حسابی‌ از قرار گرفتن وی در درون دروازه ترسیده باشند. با این حال این دروازه بان ۳۳ ساله در دو بازی اول خود گلی‌ را دریافت نکرد و در دیدار با اروگوئه‌ نیز یک پنالتی حساس را مهار کرد. او در مقابل لاروخا هم دروازه خود را بسته نگه داشت.

جرارد پیکه از فصل دشواری برگشته بود اما با گلش در برابر ایتالیا نشان داد که کنترل خوبی‌ بر اعصاب خود دارد. البته او در فینال بد جوری توسط نیمار اذیت شد.

دیگر مدافع این لیست دیوید لوییز است. وی که از ابتدا تردید‌هایی‌ در مورد توانایی‌‌های وی در حرکت دفاعی وجود داشت، خط دفاعی برزیل را به دیواری مشکل برای مهاجمین تبدیل کرد. درباره توانایی‌‌های او می‌‌توانید از پدرو سوال کنید!

مدافع بعدی دنیل ده روسی است. مردی که از فصلی دشواری که با اخراج زمان همراه بود، برگشته است و همچنان تصمیم دارد در رم بماند. با اینکه به خط میانه هم اضافه می‌‌شد اما او عملکرد بسیار خوبی‌ در خط دفاعی تیم پراندلی داشت و یکی‌ از عوامل گل نخوردن ایتالیا در ۱۲۰ دقیقه از بازی با اسپانیا بود.

در خط هافبک آلوارو گونزالس حضور دارد. این هافبک اروگوئه‌ای در دیدار با اسپانیا نتوانست قدرت خود را نشان دهد اما پس از آن بازی کم کم در کنار اسکار تابارز در ترکیب یازده نفر تیم قرار گرفت و به صورت خستگی‌ ناپذیری تلاش می‌‌کرد و تکل می‌‌زدّ. البته عملکرد خوب او سبب صعود اروگوئه‌ به فینال نشد و این تیم میزبان بود که راهی‌ فینال شد.

پاولینیو که به احتمال زیاد در فصل نقل و انتقالات گزینه‌های اروپایی زیادی خواهد داشت، توانایی‌‌های خود را به دنیا نشان داد. در مقابل ژاپن او تکنیک و کنترل فوق العاده توپ خود را نشان داد و در دیدار با اروگوئه‌ هم به گل رسید. 

آندرس اینیستا شخصی‌ است که می‌‌توان چیز‌های خوب زیادی در موردش گفت. در طول تورنمنت او به هم تیمی‌هایش کمک کرد که چه از چپ و چه از میانه‌های زمین خط دفاعی حریف را بشکافند. تنها می‌‌توان گفت نمایش او برابر اروگوئه‌ فوق العاده بود.

در آخر، در سمت چپ ما جوردی آلبا را داریم. پس از کشف شدن در بازی‌های ملی‌ یک سال گذشته، این وینگر کاتالانی باز هم به سطح بالای بازی خود بازگشت. عملکرد او در چهار بازی پیش از فینال فراتر از تصور بود و دو گل قهرمانانه او برابر نیجریه کلید پیروزی لاروخا برابر قهرمان قاره آفریقا بود.

 امانوئل گیچرینی شاید بهترین بازیکن تیم ملی‌ ایتالیا نباشد اما عملکرد او، برای شاگردان پراندلی کلیدی است. او همواره با حرکاتش در مقابل محوطه جریمه حریفان خطر آفرین بود. اگر نمایش او برابر اسپانیا هم به همان صورت ادامه داشت شاید او خوشحال تر این تورنمنت را ترک می‌‌کرد. 

تردید‌های زیادی در مورد کیفیت بازی فرد وجود داشت اما این مهاجم سابق المپیک لیون، به همه ثابت کرد که در اشتباه هستند. دو گل او در فینال برای قهرمانی برزیل حیاتی بودند و تلاش او در نیمه نهایی‌ برابر اروگوئه‌ او را در بالاترین سطح قرار داد. با دو گٔل آخرش در برابر اسپانیا در فینال، او همه را در سرزمین قهوه خوشحال کرد.

 در آخر ما ستاره اصلی‌ این نمایش را داریم. نیمار زمانی‌ پا به این تورنمنت گذاشت که افراد زیادی در جا افتادن او در ترکیب بارسلونا شک داشتند اما از همان اول مسابقات او توپ‌ها را به تور چسپاند و در برابر مکزیک و ایتالیا لحظات به یاد ماندنی را ثبت کرد. گٔل او در فینال هم به مانند توت فرنگی روی کیک بود که همه چیز را کامل کرد.